"Pinoy Syndrome" Part 2

CONTINUATION...

No.6 Really, Super Discount? 

Hindi na nga pangkaraniwan sa ating mga Pinoy ang pagkahumaling sa mga salitang SALE, Discounts, Free, Buy 1 Take 1 at kung ano pang salitang magpapagaan sa bulsa natin. Eh kung tutuusin isang uri lang naman itong strategy ng mga nagtitinda upang ang kanilang produkto ay mabenta. Kaya minsan, napipilitang mangutang sa kaibigan at goodluck kung ito pa ba ay mababayaran.

No. 7 Sentimental Value

Nakaugalian na nating mga Pinoy na hirap mag let go ng mga bagay bagay. Lalo na't ito ay may sentimental value. Galing pa sa crush, sa mga kamag-anakan sa ibang bansa, sa kaibigan, souvenir sa napuntahang lugar at kahit yung napulot lang sa kung saan-saan.  Tago dito, tago doon, tambak dito, tambak doon. At sa dinami-rami na ng mga bagay na naiipon hindi na natin pansin na nagmimistula na itong binagyong hardin. 

No. 8 Curious Lang Naman!

Wala namang masama sa pagiging curious. Pero tayong mga Pinoy, wari isang shooting ng pelikula kung tayo      

makisaksi sa mga pangyayari sa lansangan. At minsan sa oras na nadakip na ng kapulisan ang suspek sa isang krimen, ay hindi rin tayo nagpapahuli mismo tayo nakikibugbog din. Yung totoo, tayo ba ang biktima? 

No. 9 Ningas Cogon

Hindi maipagkakaila na sadyang magagaling tayong mga Pinoy....sa SIMULA. Mahilig tayong magpabida na kaya nating tapusin ang mga trabaho kahit hindi man natin gustohin. Gawa na rin siguro ng katamaran kaya hindi na natatapos ang mga dapat tapusin to the point na mababaon na lang ito sa limot. 

No.10  Foreign Invasion, LIKE!

Parte na siguro ng sistema nating mga Pilipino ang humanga sa likha at kaugalian ng mga ibang lahi. Dahil kung ating papansinin mula sa gupit ng buhok, tipo ng pananamit, klase ng kanta hanggang sa pananalita tunay ngang isa na tayong ganap na dayuhan sa sariling bayan. Kaya't hindi na nakapagtataka kung bakit hanggang ngayon hindi magawang umunlad ang sariling atin. 

BONUS: Filipino Time!

Walang kawala ang sino mang Pinoy dito. Lahat guilty sa ganitong sakit. Ang iba kung makapagsalita ng "SHARP" sa desididong oras parang sila mismo ang mag-aangat kay haring araw sa Pilipinas. At minsan sa isang napagkasunduang lakad mas maaga pang dumarating yung taong nakatira sa pinakamalayong bahay mula sa napagkasunduang lugar. Sagad na sagad na ito sa mga listahang ganito at lahat sasang-ayon na ilagay ito sa pinaka-una. Eh kase nga lahat tayo GUILTY!

Ayon nga kay Antoine de Saint - Exupery  isang magaling na makata."The time for action is now. It's never too late to do something." Ang ibig sabihin lang niyan, walang pinipiniling oras ang pagbabago hangga't ito ay ating nais at bukal sa loob ng ating mga puso.

Kung tutuusin ang kaugaliang ito hindi naman mahirap supilin. Nasa sa tao parin ang kagustuhan upang itama ano man pagkakamali meron siya. Bilang isang Pilipino, huwag nating hayaan na makulong tayo sa ganitong sistema at kaugalian. Patunayan natin na tayo ay isang lahing katangi-tangi. Taglay ang kaugaliang ipagmamalaki kahit saan man. 

"Pinoy Syndrome" PART 1

Tayong mga Pinoy kilala bilang isa sa mga lahi na bukod tangi. Isang lahi kung saan maipagmamalaki sa buong mundo. Ayon pa sa mga dayuhan may katangian daw tayo na hindi mo makikita sa iba. Bukod sa magiliw sa mga panauhin (hospitable), makatao, ay namumukod tangi daw ang ating pagiging masiyahin. 

PERO.. ooppss.. teka lang naman. Tila ba hindi na natin napapansin na si Juan Dela Cruz ay may tinataglay na hindi kanais-nais na mga kaugalian din. Sa pagdaan ng panahon para bang parami ng parami na ang tumataglay at tumatangkilik nito.

Kaya gumawa ako ng listahan ng mga kaugalian o sakit kung maituturing na Only Made in the Philippines. 

No.1 Leftover

Ganyan tayong mga Pinoy. Lakas nating kumain pero bakit kapag humantong na sa punto na isa na lang  o kapiraso na lang ang natitira sa kinakain nating pagkain hirap pa natin itong ubusin. Hiyang-hiyang naman ang mga Tsino sa atin. Kung sila simot lahat ang pagkain na nasa pinggan, tayo mga Pinoy nag-iiwan ng remembrance sa ating hapagkainan. 

No. 2 I'm Lucky 

Sa hirap ng buhay lahat gustong umangat ng instant. Kaya kahit ang huling sampung piso sa bulsa ay ginagamit upang ibili ng sweepstakes para sa isang pangarap na manalo at umaahon sa kahirapan. Kadalasan sa ating mga Pinoy umaasa lamang sa swerte kaya tuloy baon parin sa kahirapan.

No. 3 Mañana Habit

Isang ugali na kahit ang bata makaka relate na. Eh paano ba naman, bata pa lang  nasanay na tayong mga Pinoy na gawin ang mga assignments at projects on the day before the deadline. Feeling kase natin hindi tayo nauubusan ng bukas. Hindi na natin napapansin na tambak-tambak na pala ang ating mga gawain. Kaya ang nangyayari? Hagard na! 

No. 4 I Eat With My Barangay

Tuwing may fiesta, birthday party, wedding o kahit anong celebration hindi nawawala ang pagkain. At likas sa ating mga pinoy ang mag imbeta ng mga kakilala o kamag-anak. Pero tayong mga pinoy, kapag iniimbitahan sa mga ganyang salo-salo hindi pwedeng mag-isa pumunta. Kailangan may kasama o buong barangay ang dadalo at for sure makikikain. Eh kase naman, nakakahiya kayang mag-isa.

No. 5 Yes! I'm Proud to be Pinoy

Isa nga sa mga magagandang katangian ng Pinoy ay may mahusay na talento at kayang makipagtagisan sa ibang bansa. Tunay nga ang tagumpay ng isa ay tagumpay rin ng lahat. Pero bakit yung mga nananalo at bumida sa ibang bansa lang ang nabibigyang pansin? Dito na nakakaroon ng problema. Ang lakas nating makisabay sa tagumpay ng isa at magmalaki na "proud akong maging Pinoy", pero kung hindi naman nagtagumpay walang imik. Eh after all hindi naman tayo ang naghirap sa tagumpay nila diba?

TO BE CONTINUED....

Songbird with the Broken Wing

The Asia's Songbird Regine Velasquez lost her voice at her Silver Anniversary Concert due to viral infection last Friday November 16, 2012.

Yup..you've read it right. Sa araw ng isa sa pinakamalaking event ng kanyang buhay. Sa araw kung saan matutunghayan ng libo-libong fans ng nag-iisang Songbird ang angking galing sa pagkanta. Sa araw kung saan ipagbubunyi ang walang kupas na pambihirang talento. Nangyari ang hindi inaasahang pagkakataon. Pagkawala ng isang bagay kung saan siya tiningala at nakilala.

Tunay ngang life is crazy...unexpected things happen everyday. A concert that was expected to be a mind blowing event, filled with high key singing performances turns out to be an emotional and overwhelming moment of those people inside the arena. 

Kahit paos ay pinagpatuloy parin ng Songbird ang pagkanta. Hirap man sa pag-abot ng nota, hindi ito naging dahilan upang sumuko siya sa laban.

Totoo ang sinabi ni Vice Ganda sa kanya during the concert, hindi na niya kailangan patunayan sa madla na magaling siyang kumanta at kaya niyang bumirit ng pagkataas-taas. Dahil alam na ng buong mundo kung gaano siya kahusay sa kanyang larangan. In fact she was brave enough to continue the show and decided not to cancel the concert. Ang pagsimpatya, pag-unawa at hindi pag-iwan sa kanya ng mga tao sa gabing iyon ay isang patunay lamang na minahal nga siya ng sambayanan. Hindi sa kung ano ang kaya niyang gawin kundi kung ano siya bilang tao. Wala naman kasing perpekto, tao rin siya. At wala nino man ang nagnais na humantong siya sa ganoong kondisyon.

Ang nangyari kay Regine ay mag-iiwan ng aral sa atin. May pagkakataon talaga sa buhay ng tao na hahantong sa sitwasyon kung saan ang inaasahan nating bagay na hindi tayo bibiguin ay ito pa ang maglalagay sa atin sa isang suliranin. At hindi ang pagtalikod ang solusyon upang maisayos ang mga bagay-bagay kundi ang pagharap sa hamon ng pasulong. 

May boses man o wala ang Songbird ay mananatiling ihemplo parin siya ng kahit na sino man na nangarap umunlad, at minsan sa paglalakbay nadapa ngunit bumangon at taas noong hinarap ang lipunang ginagalawan. 

Yan si Regine Velasquez ang nagmamay-ari ng isang tinig na kailanman hindi kayang tumbasan na kahit ano man. Saludo kami sa iyo. Ikaw ang isa sa mga dahilan kung bakit proud kaming iwagayway ang watawat ng Pilipinas at tawaging Pinoy. Maraming salamat sa iyo IDOL. 

Regine with her Baby Nate and her Father

Soar high Songbird!

Ang Buhay ng Tao

Ang buhay daw ng tao ay parang AKLAT, may awtor at may mambabasa. May simula at may wakas.

Pero ganito rin kaya ang pananaw ng ibang tao na magkaiba ang estado ng buhay, o sila rin kaya, may sariling interpretasyon tungkol sa paghahalintulad  ng buhay ng tao sa isang aklat.

Tinanong ko ang isang estudyante. Naniniwala ba siya na ang buhay ng tao ay parang isang aklat? Ang sagot niya ay.. Oo. Dahil ang tao raw ang siyang dumidikta sa agos ng kanyang buhay. Siya rin ang nagsisilbing may akda sa bawat desisyon na kanyang pinipili. Sa isang aklat may mambabasa, sa totoong buhay ang mga taong nakapaligid sa kanya ang nagsisilbing mambabasa. Gaya rin ng aklat, ang buhay ay hahantong din daw sa katapusan.

Nagtanong-tanong pa ako sa ibang tao at hindi naman nagkakalayo ang pananaw nila sa pananaw ng estudyante. Ngunit isa sa kanila ang pumukaw sa aking kaisipan. Sabi niya ang Diyos ang may-akda ng buhay ng tao at ang mga taong kanyang nilikha ang gumaganap sa karakter ng kanyang ginagawang kwento.

Matapos kong marinig ang mga pananaw at reaksyon ng ibang tao, ay mayroong nabuo sa aking isipan. Magkaiba man ang estado ng buhay na kinalalagyan ng mga tao dito sa mundong ibabaw lahat ay dumadaan sa pagsubok, lahat makakaranas ng kasiyahan at lahat nabibigyan ng pagkakataon upang ituwid anumang pagkakamali sa buhay na ginawa.

Tunay ngang maihahanlintulad ang buhay ng tao sa isang aklat. Kung paano nabuo ang aklat at kung ano ang nilalaman nito, masasabing hindi ito malayo sa buhay ng tao. Ang kwento sa isang aklat ay nabuo dahil sa may-akda. Tanging siya lamang ang may alam kung paano patatakbuhin ang kwento. Maaaring gawin niyang masaya ang laman nito at maaari ring punuin niya ito ng kalungkutan at puot. Kung ano man ang nangyayari sa buhay niya dahil rin ito kung paano niya ginustong mangyari ang mga bagay-bagay.

May kasabihan nga, sampung porsyento ng buhay ng tao ay hindi gawa ng sariling kagustuhan ngunit ang natitirang siyam napung porsyento ay nakadipende sa reaksyon nito sa bawat pangyayari.

Isang pang pagkakatulad ng aklat sa buhay ng tao ay pakakaroon nito ng mga kabanata. Bawat kabanata ay nag-iiba ang takbo at habang papalayo ang kabanata nadaragdagan ang kwento. Minsan, may pagkakataon na akala mo ay tapos na ito ngunit bigla na lang nag-iiba at nagiging kapanapanabik ang ikot ng kwento.

Sa bawat aklat na malathala may bumabasa na pinupuna ang mga bagay na tinatalakay na nakapaloob dito. Kadalasan iba sa kanila nagugustuhan ang nababasa at meron din namang ayaw ang nilalaman. Ganun din sa buhay ng tao, pinapaligiran siya ng iba't-ibang klase ng tao. Sila rin ang nagsisilbing mambabasa. Sila rin ang may kakayahang punahin ang bawat kilos ng kapwa nila tao.

Marahil hindi lahat ng tao ay nagagawang maintindihan ang buhay ng iba dahil na rin hindi lahat ay magkasingtulad ang pang-unawa.

Ang buhay ng tao ay hindi rin panghabambuhay. Darating ang panahon na hahantong ito sa katapusan. Gayon din ang aklat, matapos ang ilang kabanata darating din ito sa pahina kung saan ang kwento ay magwawakas. Ngunit ang alaala ng kwento ay mananatili sa puso ng sino mang nakabasa.

Kahit ano pa man ang maihahalintulad sa buhay ng tao ang mahalaga ay, lagi nating pakatatandaan, ang buhay ay utang natin sa Diyos. Bawat pangyayaring nagaganap sa buhay, mainam na kahit papano may munting aral tayong napupulot. 

XD

Who is EGO?

"Introduce Yourself"..................

One of the very basic thing a man can do. But not all is ready to do it. Hindi naman kase tayo lahat ipinanganak na may taglay na Super Confidence at hindi rin lahat kayang humarap sa madla at sabihin kung sino siya at kung anong meron siya. Plus the fact na people are natural judgmental, kaya tuloy kahit pagbigkas ng pangalan hindi magawa-gawa. Why am I talking all these things??? It's because ako ay magpapakilala sa aking sarili dito ng buong katapatan na walang pag iimbot at walang halong "echos". 

NOTE: Marunong akong mag ingles pero mas pinipili kong magsalita ng tagalog sapagkat naniniwala ako na mas nailalabas ko ang aking tunay na emosyon kung ang wikang atin ang aking gagamitin. But...gagamitin ko parin naman ang wikang ingles. Remember what Dr. Jose Rizal said? "ang hindi marunong magmahal sa sariling wika ay higit pa sa malansang isda". Ang baho kaya ng malansang isda? 

Anywaysss...

Hi. I'm Raymond Lomongo.

Tubong Cebu at may malakas na dugong Pilipino. Matatas sa wikang Filipino at wikang Ingles. Isang ordinary student sa isang mataas na paaralan. May taas na hindi lalampas sa isang ordinaryong pinto at sa mga player ng NBA. Mahilig manood ng movie, mag surfing, kumain, makipagdaldalan, bumili ng DVD sa kanto (yung malinaw ang copy), magbasa ng Bob Ong books, gumawa ng assignments on the day ng submission, mag cramming, gumising ng matagal, sa RnB music, umiyak sa mga touching stories sa TV, mag party-party, sa outing, sa unplanned adventure, sa horror booth, mag picture picture (wag lang stolen), mag-isa, makipag-usap sa sarili (baliw-baliwan?), kumanta, sumayaw, umacting, tumawa (at minsan sa walang dahilan), uminom..ng malamig na tubig, ma in-love, mag karoon ng jowa at bukas break agad, mag palit ng jowa, mag laro ng mga sinaunang laro at makabagong laro (like temple run), makinig ng chismis, mang asar, mangolekta ng short messages, magbihis, manghingi (especially yellow pad), makinig sa guro at sa magulang (walang kokontra), volleyball, sa mga obstacle race, gumawa ng designs, matulog sa jeep, makipaglaban sa mga masasamang nilalang sa school, tumulong sa kapwa (wala na namang kokontra) at higit sa lahat magbigay ng saya. 

Hindi ko na sasabihin ang mga ayaw ko, sakto na yung mga hilig ko sa buhay. Sakto na yung malaman niyo kung paano ako pasayahin. Eh baka pag sinabi ko gagawin pa ninyong sandata laban sa akin. Simple lang akong tao. May pangarap sa buhay at handang lumaban sa mga pagsubok na ibinibigay. 

"Si Ego ay si Raymond...may iisang layunin sa mundong ibabaw at parehong tutuklas sa mga bagay bagay na nakapalibot sa kanya. Dito magsisimula ang "The Ego Speaks", isang uri ng ekspedisyon na magbubukas at magpapalinawag sa anumang bagay dito sa mundo.